Spisała Agata Pająk
Kwestie techniczne dotyczące idei oraz budowania zdań przy pracy z intencjami.
Art ,,800 intencji do oczyszczenia” Link
,,Budowanie obszernych Intencji i modlitw. Rozmowa Skype o technice ” Link
,,Schemat 1 zdaniowy do intencji. ” Link
Słowo (–nie) dodane przy pracy z intencjami do jakiegoś słowa oznacza, że warto je wymienić jako przeciwieństwo lub a nawet samodzielnie już w trakcie znaleźć i wypowiedzieć dowolne synonimy jakie się nasuwają na myśl razem z ich przeciwieństwami.
np. — bycia biedakami, chorymi dobrze jest powiedzieć również z jego przeciwieństwem
–bycia biedakami, chorymi, –nie byciabiedakami, chorymi
Pozwala to od razu maksymalnie szeroko ruszyć dany wzorzec w odmiennych aspektach, również w jego przeciwieństwie. Warto też wiedzieć- że Dusze często myślą, twierdzą, że one nie mają takich przeciwnych wzorców np. że nie są bałwochwalcami jak w danym przypadku (danym słowie).
Inny przykład:
Dusza kobiety zaprzecza byciu kiedyś złą matką. Więc dodanie tu słowa przeczenia – nie bycia złą matką pozwolić jej może na zrozumienie stanu w jakim się znajduje.
Bycie złą matką, –nie bycia złą matką–
„-Ależ skąd nigdy w życiu! To przecież są nie moje wzorce. To co ja robię jest moją prywatną sprawą”.[-Nader często mówi lub myśli o sobie dusza.]
1. Naszego/cudzego życia w celibacie, bez żony odpowiednio bez męża, samotnie, m.in. w wyniku dobrowolnego zrezygnowania z wchodzenia w związki małżeńskie oraz praktykowania wstrzemięźliwości seksualnej
2. Naszego/cudzego życia w celibacie, praktykowania celibatu z powodu dobrowolnego zrezygnowania z małżeństwa oraz praktykowania wstrzemięźliwości seksualnej, jako wszelkiego rodzaju duchowni, kapłani, zakonnicy, mnisi, mniszki, zakonnice, diakonisy w kościele rzymskokatolickim, także we wszystkich kościołach chrześcijańskich, oraz jako duchowni w innych religiach, a w tym w buddyzmie
3. Naszego/cudzego życia w celibacie, praktykowania, promowania, nakazywania celibatu w oparciu o rozmaite pisma święte, a w tym m.in. Biblię, wg, których Bóg nakazywał bezżenność m.in. prorokom, m.in. Jeremiaszowi, a także bezżennymi byli Eliasz i Elizeusz i nie tylko
4. Naszego/cudzego życia w celibacie, praktykowania, promowania celibatu w oparciu o Ewangelię Mateusza, gdzie Jezus wypowiada słowa „są także bezżenni, którzy ze względu na królestwo niebieskie sami zostali bezżenni”
5. Naszego/cudzego życia w celibacie, praktykowania, promowania celibatu biorąc przykład z Jana Chrzciciela oraz Świętego Pawła, którzy wybrali bezżenność, a nawet do niej zachęcali, zachwalali celibat, jak m.in. Św. Paweł
6. Naszego/cudzego życia w celibacie, praktykowania, promowania celibatu za przykładem Św. Pawła, a w tym bycia przekonanymi i wierzenia, że dobrze jest człowiekowi nie łączyć się z kobietą i odpowiednio mężczyzną, a także, ci, co już owdowieli, dobrze, aby pozostali w celibacie
7. Naszego/cudzego życia w celibacie, praktykowania, promowania celibatu, ale bycia przekonanymi, że każdy jest obdarowany przez Boga inaczej, zatem nie każdy może i potrafi praktykować celibat i naszego sprawdzania siebie/innych w tym aspekcie
8. Naszego/cudzego życia w celibacie, praktykowania, promowania celibatu i wierzenia, bycia przekonanymi, że człowiek, dusza, istota bezżenna, żyjąca w celibacie, żyjąca samotnie, bez męża, żony, rodziny troszczy się o sprawy Pana, Boga, Jezusa, innych bogów, bóstw, bogiń, boskich matek, ludzi, dusz, istot i nie tylko ich oraz troszczy się o to, jak się Panu, Bogu, Jezusowi, bogom, bóstwom, boskim matkom, ludziom, duszom, istotom przypodobać
9. Naszego/cudzego życia w celibacie, praktykowania, promowania celibatu, samotności m.in. z powodu wierzenia, przekonania, że ten, kto wstąpił w związek małżeński, zabiega o sprawy świata, o to jak się przypodobać żonie, mężowi, a także doświadcza rozmaitych trudności życia małżeńskiego
10. Naszego/cudzego życia w celibacie, praktykowania, promowania celibatu m.in, jako spontaniczne decyzje, a także, jako obowiązek, a w tym m.in., jako katolik, katolicki duchowny, zakonnik, zakonnica, mnich, miszka i nie tylko
11. Naszego/cudzego bycia wszelkiego rodzaju duchownymi, kapłanami, zakonnikami, zakonnicami, ich odpowiednikami w kościele katolickim, chrześcijańskim i nie tylko, jakim zalecano, zalecono, jacy zalecali sobie, innym wstrzemięźliwość seksualną, bez względu na to, czy my/inni żyjemy samotnie, czy posiadamy rodziny,
12. Naszego/cudzego bycia wszelkiego rodzaju owdowiałymi duchownymi, kapłanami, ich odpowiednikami w kościele katolickim, chrześcijańskim i nie tylko, u których nie uznawano, którzy nie uznawali, nie uznają ponownego zawarcia małżeństwa
13. Naszego/cudzego bycia wszelkiego rodzaju duchownymi, kapłanami, zakonnikami, ich odpowiednikami w kościele katolickim, chrześcijańskim i nie tylko, a w tym we wczesnym okresie wprowadzania religii, jakich w zakresie celibatu nie obowiązywały żadne uregulowania prawne, a nawet, bycia dopuszczanymi do święceń kapłańskich, jako żonaci mężczyźni
14. Naszego/cudzego bycia wszelkiego rodzaju duchownymi, kapłanami, zakonnikami, ich odpowiednikami w kościele wschodnim, gdzie małżeństwa mogą zawierać jedynie niżsi duchowni, a biskupi, księża oraz diakoni pozostają bezżenni
15. Naszego/cudzego bycia świadomymi tego, że apostołowie, a w tym Piotr, byli żonaci, ale zawarli małżeństwo przed tym, jak zostali wezwani przez Chrystusa do posługi apostolskiej, a po powołaniu odstąpili od pożycia małżeńskiego
16. Naszego/cudzego wierzenia, promowania, przestrzegania, łamania takich zasad, że m.in. diakoni, którzy w chwili przyjmowania święceń zadeklarowali i stwierdzili, że chcą zawrzeć małżeństwo, gdyż nie mogą żyć w celibacie, jeśli później ożenią się, mogą nadal pełnić swe funkcje, ponieważ biskup udzielił na to zgody, ci jednak, którzy nie zgłosili zastrzeżenia i przyjęli święcenie zgadzając się zachować bezżenność, a później się ożenili, powinni zostać złożeni z funkcji diakońskich.”
17. Naszego/cudzego bycia chrześcijanami, katolikami, a w tym duchownymi, kapłanami, członkami stanu duchownego, jakich obowiązywał zakaz zamieszkiwania z kobietami, chyba, że jest to matka, siostra, ciotka lub inna osoba stojąca poza wszelkimi podejrzeniami a także tworzenia takich zakazów, obchodzenia, łamania ich i nie tylko
18. Naszego/cudzego bycia duchownymi katolickimi, biskupami, kapłanami, diakonami i nie tylko, jakich obowiązuje stanowczy zakaz współżycia z żonami i posiadania dzieci, a w przypadku złamania, łamania tego zakazu bycia pozbawionymi, pozbawiania godności duchownej
19. Naszego/cudzego bycia przekonanymi i wierzenia, że biskupi, kapłani, diakoni, strażnicy czystości i nie tylko oni, którzy powstrzymują się od współżycia małżeńskiego, od seksu z żonami, odp. mężami, którzy służą przy ołtarzu i nie tylko, mogą zachować doskonałą czystość
20. Naszego/cudzego traktowania celibatu, jako prawa powszechnego, usankcjonowanego, jako jedyna forma życia duchownego przez papieża Grzegorza VII w ramach reformy gregoriańskiej i nie tylko
21. Naszego/cudzego wymagania praktykowania celibatu od siebie, od innych, a w tym, jako od wyświęconych duchownych
22. Naszego/cudzego praktykowania celibatu we wszelkiego rodzaju zakonach, w których m.in. składa się ślubowania czystości i naszego/cudzego złożenia, składania, przyjmowania takich ślubów czystości we wszelkich zakonach, jako zakonnicy, zakonnice, mnisi, mniszki, i nie tylko
23. Naszego/cudzego praktykowania celibatu, wymagania od innych, aby praktykowali oraz rozszerzenia praktyki celibatu o ascezę, promowania takich wobec siebie, innych
24. Naszego/cudzego bycia przekonanymi, wierzenia, promowania tego, że wybranie celibatu jest wyborem szlachetniejszym od wyboru małżeństwa
25. Naszego/cudzego bycia przekonanymi, wierzenia, promowania tego, że stan dziewictwa czy celibatu jest traktowany wyżej niż stan małżeński i jest lepszy od małżeństwa oraz, wyklinania ze społeczności wiernych, lub bycia wyklętymi ze społeczności wiernych za głoszenie innych przekonań o celibacie czy dziewictwie
26. Naszego/cudzego dokonywania, przyjmowania rozmaitych ślubów, zobowiązań dotyczących naszego/cudzego celibatu m.in. podczas święceń diakonatu, a także, jeśli nie jesteśmy kapłanami, a m.in. świeckimi, czy kobietami, zakonnicami, eremitami, poprzez dokonywanie, przyjmowanie, składanie rozmaitych ślubów lub innych więzi
27. Naszego/cudzego bycia przekonanymi, wierzenia, promowania, że celibat jest zawsze przyjmowany w wolności i dla Królestwa niebieskiego i nie tylko
28. Naszego/cudzego bycia przekonanymi, wierzenia, promowania tego, że sensem celibatu, m.in. u Chrześcijan jest jego związek ze święceniami, które, jak, jako chrześcijanie wierzymy, łączą kapłana z Jezusem i nie tylko
29. Naszego/cudzego wierzenia, promowania tego, że Chrystus, ustanowiony Pośrednikiem między Ojcem i rodzajem ludzkim, pozostał celibatariuszem, aby całkowicie poświęcić siebie służbie Bogu i ludziom, a także, że komu jest dane uczestniczyć w godności i misji Chrystusa, jest wezwany, aby podzielał również to całkowite oddanie
30. Naszego/cudzego bycia przekonanymi, wierzenia, promowania tego, że uczestniczymy w godności i misji Chrystusa i jako tacy, jesteśmy wezwani do podzielania całkowitego oddania
31. Naszego/cudzego bycia przekonanymi, wierzenia, promowania tego, że Chrystus umiłował Kościół, Ciało swoje, poświęcając dla tego Kościoła całego siebie, aby sobie przysposobić Oblubienicę chwalebną, świętą i nieskalaną, oraz, że Chrystus umiłował Kościół, Ciało swoje, poświęcając dla tego Kościoła całego siebie, aby sobie przysposobić Oblubienicę chwalebną, świętą i nieskalaną, a także, że wybierając celibat, kapłan/zakonnica obiera, jako własną tę dziewiczą miłość Chrystusa do Kościoła, czerpiąc z niej moc nadprzyrodzonej płodności
32. Naszego/cudzego bycia przekonanymi, wierzenia, promowania tego, że celibat kapłański zapowiada nadejście ostatecznych czasów zbawienia i w jakiś sposób antycypuje wypełnienie się Królestwa, potwierdzając, że istnieją wyższe wartości, które pewnego dnia zajaśnieją we wszystkich dzieciach Bożych
33. Naszego/cudzego bycia Hindusami, i jako oni i jak oni wierzenia, promowania tego, że celibat pełni bardzo ważną rolę, związany jest z pojęciem świętości i dotyczy głównie świętych mężów lub bardzo rzadko świętych kobiet oraz praktykowania celibatu stale lub okresowo, a w tym na czas pielgrzymek, w okresach nauki u guru i nie tylko
34. Naszego/cudzego praktykowania absolutnego celibatu, jako m.in. sadhu i sannjasinowie, sadhvi, tytułowani zwykle „swami”, jacy i jakie złożyli śluby wyrzeczenia od wszystkich dóbr i więzów doczesnych i utrzymują się z datków, a także podobnie, jako dżiniści, wyznawcy opartych o hinduizm ruchów religijnych m.in. Hare Kryszna i nie tylko
35. Naszego/cudzego bycia wszelkich płci buddystami, kierującymi się zaleceniami buddyzmu, a w tym dotyczącymi stosowania, praktykowania celibatu, m.in. wzorując się na Buddzie, który w młodości porzucił żonę i odtąd żył w celibacie
36. Naszego/cudzego praktykowania celibatu, jako wszelkiego rodzaju mnich buddyjski a także, jako buddyjska mniszka i nie tylko
37. Naszego/cudzego bycia wszelkich płci wyznawcami islamu, jacy nie akceptują celibatu w żadnej formie, odrzucają monastycyzm, a zalecają małżeństwo, potępiając przy tym pozamałżeńskie współżycie płciowe
38. Naszego/cudzego bycia obu płci mistykami-derwiszami w sufizmie, jedynymi praktykującymi celibat w islamie
39. Naszego/cudzego bycia profesorami na uniwersytetach w Oksfordzie i Cambridge, jakich do końca XIX wieku obowiązywał celibat
40. Naszego/cudzego bycia świadomymi, rozumienia tego, że praktykowanie celibatu wiąże się z uruchomieniem mechanizmów obronnych i zachowań zastępczych, które mają na nas/innych negatywny wpływ, a także negatywnie wpływają na relacje z innymi
41. Naszego/cudzego praktykowania, jako duchowni, zakonnice i nie tylko oni, oraz tak jak oni m.in. celibatu, a także promowania go i rozumienia, bycia świadomymi skutków, jakie to powoduje, a w tym pod postacią m.in. idealizowania lub deprecjonalizowania kobiet, i odpowiednio mężczyzn, oraz m.in. kompensacyjne dążenie do zaszczytów, bogactwa, uznania, brak poczucia rzeczywistości i znajomości życia, niechęć do innych, wywyższanie się lub obniżanie własnej/cudzej wartości, obsesje seksualne, faryzeizm, obłudę i nie tylko
42. Naszego/cudzego bycia świadomymi skutków praktykowania celibatu, tłumienia seksu, a w tym prowadzących do zaburzeń zdrowia, zachowań zastępczych typu homoseksualizm, pedofilia i nie tylko
43. Naszego/cudzego dokonania wyboru dotyczącego praktykowania życia w celibacie, dla siebie/innych z powodu rozmaitych negatywnych motywów, z w tym z powodu przeżytych w dzieciństwie zakłóceń w relacjach międzyosobowych, rozmaitych negatywnych doświadczeń i nie tylko
44. Naszego/cudzego dokonania wyboru dotyczącego życia w celibacie, jako drogi powołania życiowego, jakie daje szansę na rozwój i realizację siebie oraz podejmowania takich decyzji z powodów naturalnych, m.in. z powodu poświęcenia się innym celom, np. pracy artystycznej, naukowej, wychowawczej lub też z powodów nadprzyrodzonych, m.in. ze względu na Boga, Jezusa, rozmaite bóstwa, Boskie Matki
Opublikowano: 12/03/2017
Autor: s_majda
Komentarze
Ten wpis ma 3 komentarze
Apoloniusz z Tiany równieśnik Jezusa, pogański mędrzec i cudotwórca, powrócił z misjonarskiej wyprawy do Indii i na Wschód. Cesarski celnik zapytał go, czy ma coś do oclenia. Uzyskał odpowiedź: „Wstrzemięźliwość, cnotę, sprawiedliwość, czystość, hart ducha i pracowitość”. Celnik zapewne słyszał to już wcześniej wielokrotnie, zatem zapytał. „Gdzie schowałeś dziewczyny?”. Fragment książki pt. ,,Ze świętej Góry”.
Podstawowym wymogiem doktryny ascetycznej było zachowanie czystości i służące temu rygorystyczne oddzielenie płci. Wielu ascetów w ogóle odmawiało jakichkolwiek kontaktów z kobietami, nawet najbliższymi krewnymi (Symeon Stylita, na przykład, nie zgodził się, aby jego matka zbliżyła się do kolumny, na której pędził życie). Pragnienie pozbycia się pokus seksualnych miewało fatalne skutki; im bezwzględniej je zwalczano, tym większej nabywały siły. Teodoret nie za wiele nam mówi o walce z pokusami o erotycznym charakterze, znacznie mniej niż choćby Atanazy w Żywocie Antoniego, w którym znalazły się bardzo wyraziste opisy erotycznych wizji zsyłanych przez szatana. Fragment książki pt.„Historia Mnichów Syryjskich„.Link
Ascetom przypadła rola przywódców, a zarazem patronów społeczności wiejskich. Funkcję tę pełnili zarówno przeorzy klasztorów, jak i często najbardziej ekscentryczni anachoreci. Przedstawiano im spory do rozstrzygnięcia, pytano o radę, szukano pomocy, gdy zjawiła się epidemia, błagano o interwencję u władz dręczących wieś podatkami. Niekoniecznie asceta musiał w tym celu udawać się do miasta, wystarczał list podyktowany komuś lub nawet ustne, a publiczne, potępienie czyjegoś zachowania. Im surowszą ascezę uprawiał Święty Mąż, tym gorliwiej słuchano jego zaleceń. Mnisi skutecznie konkurowali z innymi kandydatami do pełnienia patronackich funkcji: z członkami miejskiej arystokracji, urzędnikami, a nawet oficerami miejscowych garnizonów. Święty Mąż miał nad nimi wyższość nie tylko religijnej natury: nie grabił chłopów, lepiej rozumiał ich potrzeby i był przez nich rozumiany, miał większy autorytet. Link