Opór ludzkiej duszy (dusz)

Autorka Mirka

Słowem często używanym w artykułach odnośnie współpracy z Duszami jest słowo „opór”.
Jedna z definicji zakłada, że jest to przejawiana niechęć (kiedy jest bierna) i opór (kiedy jest aktywny) do wprowadzenia zmian w życiu.
Kiedy ktoś czuje przymuszany do zrobienia czegoś powstaje opór. Źródło niechęci tkwi w samej ludzkiej Duszy, natomiast opór jest stymulowany przez osobowość dążącą do Stwórcy, uwalniającą się z obciążeń. Niechęć oznacza wahania samej Duszy przed uwalnianiem się od posiadania pewnych wzorców myślowych z takich powodów m.in. jak:
Strach przed oddaniem się pomocy Stwórcy (kodowania Dusz, że Bóg Dawca Życia jest zły, okrutny, niesprawiedliwy itp.)
Brak zaufania do Stwórcy (daje np. nie realne zadania do wykonania, co jest Duszy urojeniem; Dusza nie widzi korzyści ze współpracy ze Stwórcą a także z osobowością)
Niechęć do ukazania, przyznania się przed samą sobą że jakieś obciążenie się ma (zaprzeczenie Duszy, że inkarnowała np. jako żołnierz, tyran itp.)
Lęk przed dezorganizacją dotychczasowej egzystencji po przyznaniu się do dawnych błędów
Wstyd jaki powoduje zranienie oraz poczucie porażki
Strach przed pozytywnymi zmianami jakie dzięki Stwórcy mogą się dokonać w życiu inkarnacji jak jej samej
Opór oznacza wycofanie się Duszy z pozytywnych zmian (kreacji) pod wpływem nacisku osobowości jaka chce zaistnienia tych zmian. Dusza może uznać, że inkarnacja np. pod wpływem modlitw do Stwórcy, przez przyjmowanie Jego pomocy narusza jej wolę, plany karmiczne, rozwój.
Dusze mogą pokazywać się ludziom jako te ‘świetliste’- nie potrzebujące pomocy, więc skąd u osobowości ich cierpienia, gniew- na pewno nie z dobrego serca duszy. Często dusze nie wykazują woli do ustalenia relacji z osobowością i przy każdej okazji sprzeciwiają się. Mogą być zawzięte, podejmować próby zniszczenia procesu pomocy osobowości przez twórczą modlitwę i są albo rozgniewane albo mają poczucie wykorzystania, gotowe do walki często poprzez:
Wmawianie osobowości, że ma urojenia
Blokowanie jasnowidzenia- kiedy osobowość zaczyna pracować intensywnie z modlitwami uwalniającymi, intencjami osobowość może zostać zablokowana przez Duszę aby osoba pomyślała, że błądzi, nie tędy droga
Przerabianie selektywne intencji, aby zachować ‘cenne’ (szkodliwe)wzorce
Odwlekanie w czasie oddania intencji, co powoduje że osobowość zniechęca się do pracy, nie widzi efektów
Doprowadzanie do sytuacji, że osobowość rezygnuje z jakichkolwiek pracy nad uwalnianiem z obciążeń i daje spokój Duszy i jej woli, co prowadzi znów do gromadzenia, rozwijania karmy, odsuwanie się także od Stwórcy
Doprowadzanie do stanu zmęczenia, chorób, braku aktywności fizycznej, aby osobowość nie oddawała intencji
Trzymanie przez Duszę oporu doprowadza do frustracji, agresji, niepokoju, konfliktu, wycofania się, depresyjności u osobowości jaka nie widzi wyjścia z sytuacji
Powstrzymywanie się od komunikowania (Duszy milczenie, skąpe/ sporadyczne odpowiedzi, podejmowanie innych tematów, odwracanie uwagi od problemu)
Unikanie istotnych treści (błahe rozmowy, intelektualizowanie, zadawanie retorycznych lub nieistotnych pytań, uciekanie od podjęcia tematu)
Manipulowanie (lekceważenie, uwodzenie, przypisywanie swoich problemów innym istotom, zapominanie)
Tłumienie uczuć jak lęku, poczucia winy poprzez przyznanie się do dawnych czynów a także, lęku przed staniem się istotą bez obciążeń. Bo cóż powiedzą inni, jak będzie wyglądać ta egzystencja? lepiej zostać w tym starym ‘znajomym’ schemacie działania.
Opór może także się zrodzić poprzez myślenie Duszy, że osobowość:
nie rozumie komunikatów jej ani Stwórcy,
że osobowość jest naiwna,
osobowość nie potrafi zadawać trafnych/ rzeczowych pytań jakie by pomogły jej zobaczyć własne uwikłania,
brak osobowości wiedzy;
na każdym kroku doznaje niepowodzenia- nie jest wystarczająco silna psychicznie aby pomóc jej w uwalnianiu się (a więc Dusza może pomyśleć ‘za kilka wcieleń’ zabiorę się za to)

Opór Duszy w zależności od przyjęcia punktu widzenia jest traktowany jako sygnał prawidłowego rozwijającego się procesu uwalniania bądź jest oznaką błędnego postępowania z Duszą i współpracy ze Stwórcą.
Ważne jest branie pod uwagę skłonności Duszy jaka może irracjonalnie postępować (przez jej wkodowania, wpływy innych istot) oraz także własne nastawienie do własnej osobowości oraz do Stwórcy, do samego życia. Opór Duszy należy postrzegać nie tyle jako złośliwe utrudnienie, ale jako lęk przed zmianą. Proszę wyobrazić sobie Duszę jaka przez miliony (jeśli nie więcej) wcieleń postępowała w określony sposób- a tu nagle osobowość w ciągu miesiąca chce puścić wszystkie ograniczenia, intencje wraz z odreagowaniami i mieć stały kontakt ze Stwórcą.
Opór może także wynikać z chęci utrzymania przez Duszę spójności w jej postępowaniu kiedy nie chce zmian, bowiem nie chce wyróżniać się na tle grupy, rodziny, guru.
Ważnym elementem jest budowanie zaufania i podtrzymywania wiary Duszy w Stwórcę. Także współpraca, udzielanie wsparcia pomiędzy Duszą a osobowością jest niezwykle istotna. Ta pierwsza może uważać, że ma inkarnację jaka nie spełnia jej wymagań, źle wygląda i postępuje- jest niegodna uwagi bowiem jest jedną z wielu i nie warto się fatygować w jej rozwój, oświecenie bo jeszcze to nie jest czas i można wymienić szereg innych uwag. Z tego powodu dla niektórych osób kluczową rzeczą jest podniesienie niskiego poczucia własnej wartości a także cieszenia się z własnej indywidualności. Również praca nad samokontrolą, cierpliwością oraz nad wnikliwym umysłem staje się przydatna aby rozumieć i interpretować wszystko, co się dzieje wewnątrz istoty i co widzimy. Innymi słowy- należy znaleźć przyczynę oporu własnej Duszy.
Dostarczenie całej istocie poczucia miłości, światła Stwórcy może ją poruszyć w takim stopniu, że będzie ona wspólnie z osobowością współpracowała.
Co więcej, zrzucanie odpowiedzialności na Stwórcę czy Duszę za jej niechęci, zachowanie może doprowadzić tego, że postępów nadal nie będzie a powstanie jeszcze większy opór.
Dusze oporujące zazwyczaj:
mają ukryty plan (na kolejne wcielenia, i umowy),
unikają odpowiedzialności za siebie i osobowość,
mają skłonności do potyczek słownych,
mają silny lęk odrzucenia jaki uniemożliwia im ustanowienie zdrowych relacji z osobowością i Stwórcą,
przebywają w transach DDA, hipnozach w jakich nie potrafią opisać własnych odczuć/ racjonalnie myśleć,
są przesadnie dosłowne (myślenie abstrakcyjne, metafory – nie rozumieją co się do nich mówi, co robią)
pozbawione nadziei na lepszą przyszłość, nie mają motywacji do zmiany (takim Duszom lepiej cierpieć i tkwić w obciążeniach niż cokolwiek zrobić bo to ‘nie ma sensu’)
pokazują pozorną wolę współpracy, zaangażowanie
usiłują (często z powodzeniem) przejąć kontrolę nad osobowością i podważyć jej autentyczność i wiarygodność (np. ‘co ty tam wiesz… Ja jestem Duszą a ty osobowością jaka żyje to jedno wcielenie)
są impulsywne, nie umieją nad sobą panować

Dusza może manipulować własną osobowością poprzez
ustalanie własnych warunków pracy, własnych intencji do przepracowania bez konsultacji ze Stwórcą (a osobowość Go nie zapyta i powstają nieporozumienia i niechęci)
deprecjonowanie osobowości by czuła się winna wszystkiemu
grożenie autodestrukcyjnymi zachowaniami, śmiercią inkarnacji, pogorszeniem stosunków z otoczeniem
Powyższy artykuł można rozpisać na intencje i zaczerpnąć pomysły skąd może wynikać opór własnej Duszy. Ważne jest znalezienie wspólnego języka z Duszą, porozumienia z nią a także wspólnej motywacji do wzajemnej współpracy.

Więcej:
art. Jak wpłynąć na Duszę? Przyczyny Oporów DuszLink

Informacje na temat oporów
http://pldocs.docdat.com/docs/index-34122.html?page=2
http://www.psychologia.net.pl/artykul.php?level=426

Opublikowano: 27/04/2017
Autor: s_majda

Komentarze