Przebaczyłam sobie to, że oddając się kiedyś we władanie innej istocie, utraciłam wolność i swobodę. Przebaczyłam tej istocie, która uszykowała mi w Grecji pułapkę jakiej nie zdołałam sprostać. Przebaczyłam sobie to, że miałam poczucie, iż kobiety żyją wśród wspaniałych i śmiertelnych mężczyzn na ich nieszczęście oraz na własną sromotę.
Jestem wdzięczna Tobie Boże za to, że uczyniłeś mnie wolną od zobowiązań, jakie popchnęły mnie do wcielania w życie mitu o Pandorze, i nieszczęściach jakie z nią przyszły na świat.
Przebaczyłam tej istocie, która wmówiła mi, że cennym i niezbędnym dla mnie będzie naśladowanie Pandory i utrzymywanie w mojej własnej wątrobie puszki z nieszczęściami, na podobieństwo puszki Pandory. Przebaczyłam tej istocie, która w mojej nieprzytomności podała mi hipnotyczną sugestię, że w mojej wątrobie zamknięta jest puszka Pandory. Przebaczyłam tej istocie, jej chore intencje, narkotyczną nieprzytomność i doświadczane pomieszanie. Przebaczyłam tej istocie, która w mojej nieprzytomności zasugerowała mi, że skrzynia Pandory jest pełna nieszczęść, demonów. Przebaczyłam tej istocie, która wmówiła mi, że w mojej wątrobie ukryte są wszystkie nieszczęścia i ja sama muszę niestrudzenie dbać aby chronić świat przed nimi. Jestem wdzięczna Tobie Boże za to, że uczyniłeś mnie wolną od intencji, nawyków i misji utrzymywania w mojej wątrobie myślokształtu skrzyni, puszki, beczki Pandory. Jestem wdzięczna Tobie Boże za to, że uczyniłeś mnie wolną od wiary w to, że od mojego wysiłku i utrzymania w mojej wątrobie puszki Pandory, zależy bezpieczeństwo świata, oraz to czy nieszczęścia nie rozplenią się wszędzie. Przebaczyłam tej istocie, która wmawiała mi, że nie mogę tej puszki Pandory usunąć z moich energii, z mojej wątroby, że ja tego nie potrafię dokonać. Przebaczyłam tej istocie, która wmówiła mi, że tylko ona sama może uwolnić mnie bezpiecznie od skrzyni Pandory umieszczonej w mojej wątrobie. Przebaczyłam sobie to, że przez tysiące lat bezskutecznie chodziłam za tą istotą stając się jej niewolnicą, błagającą aby uwolniła mnie od puszki Pandory i jej zawartości. Przebaczyłam tej istocie, która nie była zainteresowana zwróceniem mi wolności i uwolnieniem od spętania, jakie mi uprzednio sama narzuciła.
Przebaczyłam sobie to, że będąc strażniczką puszki Pandory zamkniętej w mojej wątrobie, żyłam w przekonaniu, że nie zbyt dobrze jej strzegę, skoro dostrzegam wokół wiele cierpienia i nieszczęść. Jestem wdzięczna Tobie Boże za to, że uczyniłeś mnie wolną od wiary w to, że poprzez moją nieuważność rozmaite nieszczęścia i demony rozpierzchły się po świecie jak piasek, albo jak liście niesione wiatrem. Przebaczyłam sobie to, że wiedziona poczuciem winy udałam się do Tybetu, gdzie podjęłam się misji Bodhisattwy i zadań zbierania na siebie wszystkich nieszczęść tego świata. Jestem wdzięczna Tobie Boże za to, że uczyniłeś mnie wolną od tego pomieszania i intencji dalszego doświadczania cierpień oraz od intencji i potrzeb przyciągania ich do siebie.